صنم

چه غریبه

چه ناشناس

انگار اصلا نمیشناسمت

انگار اصلا نمی شناسیَم.

اصلا انگار نه انگار که فقط تو توان تحملم را داری. 

به روی خودت هم نمی آوری که فقط من توان تحملت را دارم.

چه دور.

چه بی کس مانده ام انگار.

چه بی کس نمانده ای هیچ وقت.

عوض؟

عوضِ چه؟

عوضِ همان چند کلمه؟

همین... ؟

تو عوضِ چه را میگیری؟

و من چرا عوض گرفتن را بلد نیستم؟ حتی یادم نمی آید عوض چه را باید بگیرم. من فقط دلتنگی را به یا می آورم. فقط ...

گمان میکنم در قیری از زمان گیر کرده ام. 

سطحش مدام بالا می آید و قصد خفه کردنم را دارد.

انگار هیچ وقت قرار نیست از بین برود

که با سرد شدنش، بیشتر سفت میشود و بیشتر در من فرو میرود.

مدام میکوبد، سنگین و با تاخیر اما.

پوم تاک، پوم تاک...

ترس و زمان. 

لعنت به هر دویشان.

پس کاش تو بروی.

مثل کنه چسبیده ام به همه چیز 

ول هم نمیکنم.

همه چیز هم که نه

آن چیز هایی که باید چسبید را، رها کرده ام تا برای خود خوش معلق باشند

و یک چیزهای  بیهوده ای را همچین در یک نانو متری خودم قرار داده ام که حال خودم را هم بهم میزنم. 

این دیگر چه روالی است که پیاده اش میکنی روی این و آن، 

خب بندگان خدا خوف برشان میدارد، احمق :|

طی همین یک ساعت تجربه ثابت کرد که کنترل عضلاتِ مخطط از وظایف شخصِ شخیص مخِ آدمیزاد است، اسمش هم که تنگش است، "ارادی" 

ما در این بحر تفکر کجاییم و این ملت کجا

این دیگر چه چهره ایست که به ملت نشان میدهی، باز از کدام بدبختی دزدیدی اش.کاش خوب بود حداقل. عینِ احمق های نابلد فقط ... اَهههههه.

خدایا. تعادل روانی کو!

*پس من چرا یادم نبود که عوض بگیرم؟!!! 

*اونا تو رو نمیشناسن

*نقش غلط مبین که همان لوح ساده ایم

*با یک به درک پس چرا سر و تهش هم نمی آید؟

*پس چرا انقد ضعیف؟

*پس تو چرا چسیدی به همون جایی که چند سالِ هستی ؟

*سرسام گرفتم، ولی اون به خودش گرفت.من سرسام گرفتم، تو چته؟ 

*آزار دهنده ایی چرا انقدر؟ دست بردار دیگه. "نباش" همین فعلُ صرف کنی، همه چه درست میشه.